Fakat işin aslı bir sonraki dizede gizli: Dervişlerin geceler boyunca devran ettiği gibi mistik bir anlam yüklenmiş ki, buradaki rütbe kelimesi 'tasavvuftaki' rütbeye işaret ediyor olmalı. Bu şarkının yapıldığı yıllarda Mazhar Alanson'un 'tasavvuf' takıntısı vardı. Nitekim bu durum 'Sufi', 'Adımız Miskindir Bizim' şarkılarında iyice göze batar haldedir.

Burada ila mistik göndermeler arayacaksak:
"RÜTBE kelimesi, aslında TÜRBE kelimesini gizlemek için kullanılmıştır." diyebiliriz.

Ben toy bir mevta, kelimeler birer varsayım Ana yalnızlar garındayım

Burada kendisine 'toy bir mevta' derken neyi kastettiğini anlayan beri gelsin.
Düpedüz saçmalamaktadır!

Veya düşünebilirsiniz ki Mazhar'ın vardığı bu yeni boyutta kelimeler yalnızca birer varsayımdır, yani bildiğimiz anlamdaki gerçeklikten kopmuş olduğunu hissediyor.

Bu kuplenin son dizesi önce bize bir açıklama yapıyor:
Seslendiği ve özlediği kişi annesidir. Karısı veya sevgilisi değil.

Ana gibi yar olmaz. Hanımlar, kocalarınızı veya sevgililerinizi ne kadar el üstünde tutarsanız tutun, annesinin yerini alamazsınız, haberiniz olsun.

Bu yüzden de bir erkek çocuk doğurup dünyada hiç olmazsa 'bir' erkeğin en önem verdiği kadın olmak istersiniz. Ama heyhat, yarın el kızı gelir oğlunuzu sizden soğutur. Kadın olmak da zor zenaattir netekim.

Farkındaysanız, gelin-kaynana çekişmesinin felsefi temelini de irdelemiş olduk iki arada bir derede.
(Bize bu fırsatı veren Mazhar Alanson'a teşekkürlerimizi gönderiyoruz buradan)

O son kuplenin yaptığı açıklamadan başka, ortaya koyduğu bir de soru var:
Yalnızlar garı nedir? Neresidir?

Bir rivayete göre Mazhar annesinin özlemi içinde yalnız başına uzun bir yolculuğa çıkmak üzeredir. Ve çevresindeki herkes de onun gibi yalnız olmalı ki, bulunduğu yeri böyle adlandırıyor.

Başka bir yoruma göreyse, bütün bunlar, dinleyenin ilk seferinde 'etkilenmesi için' laf olsun diye söylenmiş, üzerinde fazla düşünülmesi gerekmeyen sözlerdir. Değil mi ki Mazhar bulunduğu yerde 'kelimelerin birer varsayım' olduğundan dem vurmaktadır, varsaymışsınız yok saymışsınız pek farketmez!

Evden sokağa zorlanmış kızgınlıklarım De hele gurbanım ne olacak halım?

Evet, yavaş yavaş Mazhar'ın ruh haletini çözümlüyoruz. Kızgınlıkları vardır ve kızgınlıklar onu evden sokağa 'zorlamış'tır. Kızdığı için evi terketmiştir. (Neye kızdığını birazdan anlayacağız)

Arkadaşlar, Türkçe'de "gurbanım" diye bir sözcük yoktur!
Bu laf, 'kurban' sözcüğünün taşralı veya cahil kişilerce söylenmiş halidir. Mazhar burada "De hele gurbanım ne olacak halım?" derken taşralı ağzı yapmakta ve kendi kendine "Söyle şimdi dostum, benim halim ne olacak?" demektedir.

Kendi kendine konuştuğunu nereden anlıyoruz?
Eh yalnızlar garında ya.. Ya annesine seslenecek ya kendi kendine konuşacak. Ben ikinci şıkkı seçtim.

Çocuklarım, karım, kağıt-kalem, gitarım için Onca çileye dayandım Ana yalnızlar garındayım

Haa, işte anladık adamın derdini: Adamın karısı ve çocukları vardır. Kağıt, kalem ve gitarı da hayatında ailesi kadar önemli yer tutmaktaymış. O kadar ki, bu saydıkları için ne çilelere dayanmış, ne dertler çekmiş...

Ama tabii mazbut aile ortamı ve 'yaratıcı sanatçılık' aynı anda bulunmaz!
Sanatçı dediğin, ruhunda fırtınalar kopan kişidir. Çoluk çocuk sahibi bir aile babasıysanız, dengesiz hareketlerden kaçınmanız beklenir.

"Ben bir sanatçıyım, benim yaratım sürecime karışma!" diye zirzopluk yapacak olursanız en sonunda karınız sizi evden sepetler.

Karısı "Yürü git ananın evine! Senle mi uğraşıcam ben yaa? Çoluk çocuk canıma tak etmiş zaten.." diye bağırırak Mazhar'ı kapı dışarı etmiştir aynen.

Şimdi Mazhar, Haydarpaşa garında kendisini anaevine götürecek bir tren mi beklemektedir acaba? Merak ederiz hep birlikte...

Sensizliği bitmedi gecelerimizin Farkına varamadım aile çay bahçelerinin Radyasyon bulutları geçti gecelerden Ben toy bir mevta, kelimeler birer varsayım Ana yalnızlar garındayım

Son kuplede bir 'aile çay bahçesi' lafı var. Arkadaşlar, Türkiye'de bir zamanlar 'aile çay bahçeleri' vardı ki özellikle taşrada ailecek gidilen sayılı yerlerdi. (Ötekiler de lokantaların aile salonları) Kadınların sosyal hayata katılabildikleri ender yerlerdi yani.. Yoksa zor işti taşrada hem mutlu ve mazbut bir aile olacaksınız hem de dışarılara çıkacaksınız..

İşte Mazhar burada o günlerin ailevi denge ve huzur ortamının değerini bilemediğinden yakınıyor 'aile çay bahçeleri' metaforuyla.

Gecelerden radyasyon bulutları geçmesinde ise derin telmihler aramanıza hiç gerek yok!
1986 senesinde bugünkü Ukrayna (o zamanlar Sovyetler Birliği) toprakları içinde Çernobil nükleer santralında büyük bir felaket meydana geldi. Büyük oranda radyasyon sızıntısı oldu.
(O miktara artık sızıntı değil serbest salınım demek daha doğru olurdu herhalde)

Dünya tarihindeki en büyük çevre felaketlerinden biridir! Sonradan havaya karışan radyasyon, bulutlar ve rüzgarlar yardımıyla çevre ülkelere kadar yayıldı. Tabii Türkiye de bundan nasibini aldı ki bu konu o zamanki politik ve sosyal gündemin başına oturmuştu.

"Hükümet sınırlarda önlem alsın, radyasyonu içeri sokmasın.." diyenler bile çıkmıştı.

Türk halkı bu konuda çok geyik muhabbetleri ve espriler de yaptı.

İşte söz konusu şarkının yazıldığı zamanlarda Mazhar da bundan o kadar etkilenmiş olmalı ki şarkıya 'fantastik korku ve gerilim' unsuru koyarmış gibi yapıp aslında dinleyicisiyle dalgasını geçmektedir.