Hele de hikayenin sonunda "Ah evet, ben bunu tahmin etmiştim zaten!" diyebiliyorsanız, kendinizi zeki hissedersiniz ki bu durum size ayrı bir mutluluk verir.

Öykünün sonu açıkça belirtilmemiş ancak 'tahmin yeteneğinizin' sizi ulaştırabileceği bir açık kapı bırakılmışsa; hikayenin tamamlanması işini kendi hayalgücünüze bırakırsınız. Bu sonuç da sizi mutlu etmeye yeter çoğu kere.

Peki ama ya bir hikayede çok fazla bilinmeyen unsur varsa?
Hayalgücünüz sizi 'kabul edilebilir' bir sonuca ulaştırmaya yetmiyorsa?
İlk bakışta sıradan -ve kolayca çözümlenebilir- zannettiğiniz bir olay giderek sizi alteden bir bilmeceye dönüşüyorsa?
Nasıl başederiz böyle bir durumla?

Gerçek hayatta böyle durumlarla karşılaşınca komplo teorilerini yardıma çağırırız. Ama elimizde bir kitap varsa veya bir film izliyorsak, bize anlatılan öykünün bir şekilde sonuca bağlanmasını isteriz. Başka türlüsü bizi rahatsız eder. Çünkü aklımız, cevabı olmayan sorulardan hiç hoşlanmaz!

Stephen King'in 'Hard Case Crime' serisi içinde basılmış olan The Colorado Kid eserinde anlatılan hikayeden bahsetmek istiyorum size..

Kitapta doğaüstü hiçbir unsur yok. Ortada bir ceset var ama bu olayın bir cinayet olup olmadığını bilmiyoruz.

Maine açıklarındaki Moose-Lookit adasındaki The Weekly Islander gazetesini çıkaran Vince Teague ve Dave Bowie, stajyer gazeteci Stephanie McCann'a yirmi beş yıl önce yaşadıkları gizemli bir öyküyü anlatırlar.
Fakat kendileri de bunun bir öykü olup olmadığı konusunda tereddüttedirler.

Söz konusu kitabın neredeyse tamamı, işte bu üç kişinin arasındaki uzunca bir konuşmadan oluşmaktadır aslında.

24 Nisan 1980 sabahı Moose-Lookit sahilinde oturur vaziyette bir erkek cesedi bulunur. Cesedin üzerinde kimliğini belirleyecek hiçbir ayrıntı yoktur.

Boğazına takılan bir et parçası nedeniyle boğularak ölmüştür. Lokmasını çiğnerken kalp krizi geçirmiş de olabilir. Adli tıp doktoru bu konuda emin olamamaktadır.

Bulunmasından 16 ay sonra, bir takım tesadüfler sonucu cesedin kimliği tespit edilecek ve bu adamın nereden geldiği anlaşılacaktır.

Ancak bulunan her cevap, bambaşka bilinmezlikler getirecektir.

Colorado'da yaşamakta olan mazbut bir reklam ressamı James Cogan, bir proje üzerinde çalışmaktayken 'kahve ve sandviç almak üzere' sabah saat 10 civarında Denver'daki ofisinden ayrılır. Köşedeki Starbucks'a kadar gidip hemen dönecektir. Onu en son gören işarkadaşının ifadesi budur.

Bu olayı takip eden birkaç saat içinde Cogan'ın 'binlerce kilometrelik' bir yolculuk yaparak Maine açıklarındaki Moose-Lookit adasına vardığı anlaşılmaktadır.

Bu yolculuğun nasıl gerçekleşmiş olabileceğine dair bazı ipuçları bulmak mümkün olsa da, yolculuğun amacını (ölen adamın ailesi ve arkadaşları dahil) hiç kimse bilememektedir.

Kesin olarak bilinen şey, bu adamın daha önce Maine eyaletine hiç gelmediğidir.

Ve hikayenin belki de en gizemli yanı, normalde sigara içmeyen bu adamın Colorado eyaletinden alınma bir sigara paketini yanında taşımasıdır.

Yoksa bu paketi yanına almasının sebebi, sonradan cesedini bulacak kişilere "ne kadar uzaklardan geldiğini" anlatmak mıydı?

Hikayenin sonuna doğru (sayfa 171) Stephanie -biz okurların adına- kendisine hikayeyi anlatan (ve Stephen King'i temsil eden) Vince Teague ve Dave Bowie'ye soracak:
"Beni böyle merak eder durumda bırakacaksanız, keşke bu öyküyü bana hiç anlatmasaydınız."

Stephen King ise kitabın sonunda bu soruyu şöyle cevaplayacak:
"Verecek bir çözümüm yok muydu? Cevap hayır. Zekamı kullansaydım yarım düzine çözüm verebilirdim; üç tanesi iyi, iki tanesi idare eder ve bir tanesi yağlıboya tablo kadar ince işlenmiş... Ama bu örnekte çözümle değil, gizemle ilgileniyordum. Çünkü beni hikayeye tekrar tekrar döndüren işte bu gizemdi.
.. ve tabii karakterlerimin bu durumla nasıl başettiklerini de görmek istedim."